SHELL HOUSE

این خانه، سازه ای است در وسط جنگل، که به زیبایی در طبیعت اطرافش ادغام شده.

مناظر طبیعی پیرامون تصویر، یک فیلم علمی-تخیلی را به یاد می آورد که در آن افراد محلی در یک "سفینه ی فضایی" متروک سکنا گزیده اند؛ گذشت زمان و رشد درختان اطراف این "سفینه ی فضایی" هرچه بیشتر باعث درآمیختن آن با طبیعت خواهد شد.

انطباق با طبیعت، "عقب نشینی کردن در برابر طبیعت" یا " جای خود را به طبیعت دادن" نیست؛ بلکه "همزیستی" با آن است. بقای سازه به قدرت تحمل آن در برابر طبیعت بستگی دارد؛ با ایزوله کردن فضاهای زندگی از حیات وحش و بهبود کیفیت آن به عنوان یک سرپناه، این خانه از گزند طبیعت مصون می ماند و محیطی راحت را برای استفاده ی دائم و مستمر فراهم می آورد.

طراحان برای راحتی خانه و سطح عملکرد بالای آن، نهایت دقت را به خرج داده اند؛ چون از این خانه هفته ای یکبار، آن هم برای مدت زمانی کوتاه – برای گذراندن تعطیلات آخر هفته – استفاده می شود، باید این قابلیت را داشته باشد که به سرعت آماده شود، و نگهداری از آن وقت و هزینه ی زیادی طلب نکند. با راه اندازی قطار سریع السیر شینکانسن (Shinkansen) برای رسیدن از توکیو به کاروییزاوا (Karuisawa) تنها یک ساعت و ده دقیقه طول می کشد، در نتیجه، امروزه سفر به خارج شهر در تعطیلات آخر هفته به اتفاقی عادی تبدیل شده.

سیستم کنترل مرکزی خانه – که به شکلی بی نقص در فرم معماری ادغام شده – این امکان را فراهم آورده تا تنها با سه کلید بتوانید همه ی تجهیزات الکتریکی و مکانیکی خانه را تحت کنترل خود داشته باشید. نصب سیستم گرمایش از کف که اختصاصا برای این خانه طراحی و ساخته شده، مصرف انرژی را در خانه به حداقل رسانده است و همچنین باعث می شود نیازی به زهکشی رادیاتور در مناطق سرد نباشد؛ به علاوه از این طریق از تشکیل کپک جلوگیری شده و عایق حرارتی مناسبی نیز ایجاد می شود.

دمای پایین و درجه ی رطوبت بالای این ناحیه، آب و هوایی خشن پدید آورده است؛ همین امر باعث شده خانه هایی که با سازه ی سنتی در این ناحیه ساخته شده اند، دستخوش زوال شده و به تدریج تخریب شوند. به رغم اینکه بتن در این ناحیه از مصالح ساختمانی است که عموما در اینجا به کاربرده نمی شود، استفاده از آن در این منطقه و همچنین بالاتر بودن سازه از سطح زمین، باعث شده ساختمان در برابر رطوبت به خوبی محافظت شود؛ برای تسهیل در نگهداری، بتن به شکل اکسپوز رها شده و با یک سیلر نافذ پرداخت شده است.

به شیوه ی مجسمه سازان مدرن در اینجا نیز سعی شده طبیعت اطراف با ادغام شدن به درون ساختار فضایی، بهبود بخشیده شود؛ هدف این بود که ویلایی به دور یک صنوبر بزرگ در مرکز سایت ساخته شود؛ چشم انداز اصلی خانه یک ردیف درخت کاج است، در ابتدا برنامه این بود که یک سازه ی صدف مانند با سطوح منحنی شکلی که در سه بعد گسترش یافته، ساخته شود؛ قرار بود قسمت C شکل، درخت صنوبر را در خود محصور کند و پلان ساختمان باید حرف J را تداعی می کرد؛ به علاوه، بخش های مشخصی برای تعبیه ی فضاهای مضاعف کنار گذاشته شدند؛ البته باید گفت با مرور بودجه و روش ساخت و پرداخت، پلان مورد بازنگری قرار گرفت و بعد از آن به سازه ای صدفی با سطوح منحنی با گسترش دو بعدی تقلیل داده شد؛ سازه ی J شکل از دو توده ی استوانه ای بیضوی در اندازه های متفاوت تشکیل شده که با منحنی هایی برش خورده اند؛ بخش مستقیم  J شکل که توده ی کوچک تر را می سازد به بخش منحنی J متصل می شود که حجم بیشتری دارد؛ در بالای ساختمان بیضوی، دیوار 350 میلی متر ضخامت دارد و پهنای مستمر آن وقتی که بنا به استلزامات سازه در هر دو طرف به سمت زمین پایین می آید، به 750 میلی متر می رسد. خطوط آزاد منحنی در لبه ها ظاهر می شوند و سطوح منحنی سه بعدی با یک چرخش، بر روی سطوح برش خورده ظاهر می شوند؛ کف بنا 1400 میلی متر بالای زمین احداث شده و قسمت تحتانی صدف برجستگی های چشمگیری به سمت بیرون دارد، که بدین وسیله تراس هم ارتفاع را حمل می کند؛ همه ی هواکش ها و خروجی های گاز، زیر ارسی ها نصب شده اند که هوا را از طریق منافذی در کرکره ی تراس به بیرون هدایت می کند؛ علاوه بر این با ساخت پنجره های غیرثابت، طراحان قصد داشتند که تهویه ی طبیعی را به حداکثر برسانند(در قسمت های عمومی از تهویه ی مطبوع استفاده نکردیم).

در حالی که استوانه ی بیضوی در نگاه اول، اتلاف فضا به نظر می رسد، استفاده ی کاربردی با نصب و احداث مبلمان در نیمه ی تحتانی استوانه ی بیضوی به نهایت درجه ی خود رسیده است.