REICHSTAG

این پروژه در واقع محصول ابتکار تغییر پارلمان آلمان German Parliament از بن Bonn به برلین Berlin ، و مستقر ساختن دوباره آن در رایشتاگ Reichstag بوده است. در سال 1992 مسایقه ای برای ساخت محدوده ای به مساحت 33,000 متر مربع برپا گردید، که این رقم تقریبا 100 درصد بیش از ظرفیت رایشتاگ Reichstag بود. پس از آن، کل مساحت به حدود 9,000 متر مربع تقلیل داده شد. گروهی که در ابتدا انتخاب شد، عبارت بود از پی دو بُروین، سانتیاگو کالاتراوا Santiago Calatrava Valls ، و نورمن فاستر Norman Foster . در پی بررسی های بعدیِ هیئت داوران، فاستر Foster و شرکا به عنوان برنده اعلام شدند.

پروژه مذکور متشکل از طراحی تالار جلسات عمومی در داخل رایشتاگ ساختمانی که در سال 1894 رسماً افتتاح شده بود، در سال 1933 سوخته بود، بخشی از آن در سال 1945 تخریب، و در دهه شصت مرمت شده بود، و بالاخره در سال 1995 "پوشیده" شده بود. پیچیدگیِ این خلاصه پرونده نیز متعاقباً با تصمیم گیری بعدی مبنی بر تعدیل ویژگی ها و کیفیات زیست محیطی ساختمان، افزایش یافت. این خود مشتمل بود بر طراحی بنایی با انرژی مقرون به صرفه، به گونه ای که خود باعث ایجاد گرما شود و بیرون فرستادنِ پس مانده های آلوده کننده را کاهش دهد.

ساختمان بازسازی شده نشان دهنده ی ایده ی مشخص رایشتاگ قدیمی است. شالوده ی پروژه حاضر نیز همان ساختمان اصلی است. شفافیت و دسترسی آسان، نکات عمده در بازسازی فضاهای داخلی رایشتاگ بوده است. امروزه بازدید کنندگان عادی که از سمت غرب به ساختمان وارد می شوند، می توانند شاهد نشست های پارلمانی باشند و نمایندگان پارلمان نیز امکان دیدن آنها را دارند.

گنبد شیشه ای جدید این ساختمان، نقطه عطفی است بر آنچه در داخل ساختمان صورت می گیرد، و در عین حال نور و دید طبیعی را بر این بنا می گشاید. بنا بر همین ملاحظات، این گنبد از مؤلفه های اصلی ساختمان در راهبردهای صرفه جویی  انرژی و استفاده از روشنایی طبیعی به شمار می آید. گنبد مذکور به مثابه نوعی "فانوس"، با تمام تعبیر هایی که می توان درباره آن داشت، طراحی شده است. هسته اصلی این ساختار، به صورت مخروطی است که با آیینه های کجی که نور افق را داخل ساختمان منعکس می کنند، پوشیده شده است، و با حفاظ متحرکی که مسیر خورشید را دنبال میکند، مانع گرما و تابش شدید در داخل بنا می شود. این گنبد همچنین مؤلفه اصلی سیستم تهویه طبیعی است، زیرا هوای داخل ساختمان را به مثابه دود کشی به سمت بالا می کشد. مخروط، هوای گرم را از بالاترین طبقات بیرون می دهد، ضمن اینکه دستگاه های تهویه و مبدل های حرارتیِ جای گرفته در محور این مخروط، انرژی هوای مانده را بازیافت می کنند.

این طرح یکی از نمونه های موفق در زمینه معماری با طبیعت می باشد. در این طرح استفاده  گسترده از تهویه و نور طبیعی و به طور کلی استفاده مناسب از انرژی و بازدهی اکولوژیکی Ecological efficiency یکی از خواسته های اصلی کارفرمایان بوده است. بنابراین فاستر سعی در ایجاد تعاملی مناسب بین فضای داخلی و خارجی داشته است.برای تأمین انرژی بنا از سوخت های آلی و سوخت های تجدید شونده بیوگازی استفاده شده است،که موجب کاهش 94 درصدی تولید دی اکسید کربن نسبت به سوخت های فسیلی می شود. آب گرم مازاد ساختمان در مخزن های زیرزمینی ذخیره می شود که می توان آن را به وسیله یک شبکه پمپاژ بالا آورد و برای اهداف مختلف به کار برد. آب سرد نیز در قسمت های پایین تر نسبت به زمین ذخیره می شود تا در تابستان برای تأمین سرمایش ساختمان مورد استفاده قرار گیرد.

جالب توجه ترین قسمت بنا، گنبد شیشه ای آن است که علاوه بر جنبه های نمادین آن که با درخشش خود در شب نمادی از قدرت و توانایی دموکراتیک در آلمان است حداکثر استفاده از نور و تهویه طبیعی داخل را فراهم می کند. همچنین در زیر گنبد شیشه ای قاب متحرکی قرار گرفته که با کنترل توسط کامپیوتر از تابش و انعکاس مستقیم نور به داخل تالار جلوگیری می کند.

قبل از بازسازی این بنا توسط فاستر Foster و نصب تأسیسات جدید، مصرف انرژی سالانه این ساختمان برابر با مصرف انرژی لازم برای گرمادهی پنج هزار خانه مسکونی و انرژی لازم برای یک درجه افزایش دمای داخلی این  بنا در یک روز زمستانی برابر با انرژی لازم برای گرم کردن ده خانه در طول سال بود که با تأسیسات جدید، این بنا انرژی بیشتری از آنچه که مورد نیاز است تأمین می کند که موجب شده ساختمان به عنوان منبع نیرویی برای منطقه تبدیل شود.

از جمله دیگر مشخصه های اکولوژیکی این بنا می توان به موارد زیر اشاره نمود:

• به کارگیری پنجره های هوشمند شامل یک سامانه دستی بازشو در لایه داخلی، و لایه ایمنی خارجی که هوای تازه را از طریق دریچه های تهویه به داخل می کشد.
• استفاده از سوخت تجدیدشدنی گیاهی که در ژنراتورها سوخته می شود و با کاهش 94% از دی اکسید کربن خروجی، تولید برق تمیز از زیست توده می کند.
• ذخیره گرمای اضافی در مخازن آب به منظور گرمایش فضا.
• استفاده از آب سرد زیرزمینی برای خنک کننده های سقفی جهت تولید سرما.
• استفاده از سلول های فتوولتاییک Photovoltaics cells که 300 متر مربع از سقف جنوبی ساختمان را پوشش می دهند.