KANSAI INTERNATIONAL AIRPORT

فرودگاه بین المللی کانسای Kansai International Airport بین سال های 1988 و 1994 در ژاپن ساخته شد. منطقه کانسائی بیست میلیون سکنه داشته و دو شهر صنعتی اوساکا و کوب و دو مرکز فرهنگی کیوتو  و نارا در آن واقع شده اند. این منطقه از نظر اقتصادی تحت حمایت توکیو قرار گرفته است و بندر توکیو و یوکوهاما ، اوساکا را به شهر دوم ژاپن تبدیل کرده اند. فرودگاه قبلی اوساکا، ایتامی، با ساختمان های زیادی احاطه شده بود و در نتیجه قابلیت گسترش و پاسخگویی به نیازهای اقتصادی و صنعت در حال رشد این منطقه را نداشت. بنابراین تصمیم بر این شد که فرودگاه جدیدی در خلیج اوساکا و در فاصله ی 5 کیلومتری داخل دریا و یک جزیره ی مصنوعی در 40 کیلومتری جنوب غربی مرکز شهر ساخته شود. نتیجه ی این تصمیم این بود که کانسائی به بزرگترین فرودگاه ژاپن تبدیل شد که 24 ساعته فعالیت نموده و ظرفیت 160 هزار پرواز و 25 میلیون نفر مسافر در سال را دارد. برای ساخت این جزیره ی مصنوعی می باید 3 کوه تخریب می شدند تا زمینی به وسعت 511 هکتار فراهم شود.

این پروژه یکی از بزرگترین اقدامات فنی، مهندسی و معماری اواخر قرن بیستم بود و رنزو پیانو Renzo Piano در یک رقابت بین المللی معتبر که در سال 1988 برگزار شد برای طراحی این پروژه برگزیده شد. فرم خمیده و اغراق آمیز ترمینال اصلی ساختمان به طول 1.7 کیلومتر متناسب با کنترل های مورد نیاز ترافیک هوایی است که نیازمند ارتباط بصری با بخش جابجایی هواپیماها و نحوه ی حرکت آن ها در تمام اوقات است. سقف مواج ساختمان در این فرودگاه جزیره ای، یادآور بال های هواپیماست. انحنای ترمینال نیز به عنوان بخش کوچکی از یک حلقه ی موهومی به قطر 32.8 کیلومتر در نظر گرفته شده که ساختمان اصلی آن در زیرزمین است.

طاق های 83 متری ترمینال در طبقه ی بالا حس حقیقی آزادی را برای مسافران به ارمغان می آورد. باید این نکته را یاد آور شویم که عملیات ساخت و ساز چنین ساختمان بزرگی در یک جزیره ی مصنوعی مسائل و مشکلات فنی و تکنیکی بسیاری را در بر داشت که در این پروژه با همکاری اوو آروپ Ove Arup و شرکا و نیکِن سِکِئی Nikken Sekkei به بهترین شکل به همه ی این مسائل پاسخ گفته شده است. این گروه از سیستم مفصل های هیدرولیکی استفاده کرده که برای تنظیم و تعدیل نشست احتمالی خاکروبه ها و لایه های ته نشین شده طراحی شده بودند. فرودگاه کانسای به خاطر سازه ی نمایانش از برخی جهات شبیه به مرکز پمپیدو Center Pompidou تلقی می شود و در کل، نوعی سیالیت و راحتی در طرح آن وجود دارد که تنها می تواند زاده ی تجربیات پیانو باشد سادگی فضاها سبب می شوند که مسافرین به آسانی مسیر خود را در این فرودگاه یافته و مهم تر از همه این که در تمام اوقات شبانه روز در آن احساس راحتی داشته باشند. از آسمان بر فراز فرودگاه 82 هزار پنل فولادی ضد زنگ که یک سقف 8360 متر مربعی را پوشانده اند چون خورشید می درخشند و تصویر بسیار هماهنگ و متناسبی را ارائه می کند که از بسیاری از فرودگاه های مدرن جهان زیباتر است.

ساختمان این مجموعه جزء معدود ساخته های دست بشر است که از فضا دیده می شود. کل ساختمان از خرپاها، طاق ها و سازه های شبکه ای ساخته شده است، که با 244 نوار فولادی در هر 7.2 متر نگه داشته می شوند و به تدریج از طول نوارها و عناصر سازه ای کاسته می شود تا در نهایت ساختمان به سمت بال ها خمیده می شود. این تویزه ها و نوارهای فلزی با اتصالات لولایی به طبقه ی پایین ساختمان متصل اند. یک سازه ی فرعی هم از لوله های فولادی با مقطع چهار گوش، هم به صورت افقی در طول ساختمان و هم به صورت مورب در پشت نوارهای اصلی ساختمان اجرا شده است. دیافراگم هایی که از میله های فولادی تنیده ساخته شده اند با دو دهانه ی 14.4 متری کل سازه را به هم پیوسته نگه داشته است. درزهای انبساط به عرض 450 تا 600 میلیمتر با فواصل 150 متری در 11 نقطه از طول ساختمان تعبیه شده اند. در نهایت این لایه هایِ نمایانِ سازه که پیانو آن را شبیه به یک دماغه ی عریان هواپیما طراحی کرده است، گویی پوست کنده شده اند تا نور و دید کلی به ساختمان زیرین را فراهم نمایند.