TOLO HOUSE

این ویلای تابستانی توسط تنها فرزند آلوارو سیزا  معمار معروف پرتغالی و برنده جایزه معماری پرایتزكر سال 1992 میلادی طراحی شده است. وی در سال 1994 از مدرسه معماری پورتو Porto فارغ التحصیل شده و در برخی از پروژه های آلوارو سیزا نظیر ‌موزه هنر هلسینگی با پدرش همكاری داشته است. وی پس از تأسیس دفتر خود، خانه ها و ویلاهای بسیاری را در شهرهای مختلف پرتغال و اسپانیا طراحی و اجرا نموده است اما هیچ یك از آن ها به اهمیت و شهرت ویلای تولو‌ نبوده است. مالك و كارفرمای این ویلا از اقوام نزدیك معمار بوده و با هزینه كمی معادل صد و پنجاه هزار دلار ساخته شده است. آن چه در این خانه حائز اهمیت است چگونگی قرارگیری پروژه در شیب تند زمین و استفاده هوشمندانه از پتانسیل های موجود در سایت می باشد. این بنا متشكل از حجم های مكعبی كوچكی است كه همسطح با شیب زمین پایین رفته و از دوردست همچون پاره سنگ هایی طبیعی در بستر كوه به نظر می رسد. شاید در نگاه اول دلیل قانع كننده ای برای نحوه چیدمان فضاها و تعداد زیاد پله ها نتوان یافت،‌ اما نكته ای مهم تر از چگونگی قرارگیری بنا بر روی شیب زمین در این خانه موفقیت معمار در زیر پا گذاشتن ساختار رایج در نظام توده و فضا و خلق نظامی جدید است؛ در این بنا، ویلا در زیر و محوطه بر روی آن، یعنی همان بام های ایجاد شده می باشد. بدین ترتیب تفكیك این دو از یكدیگر ممكن نبوده و توده و فضا هر یك دلیلی برای وجود دیگری می باشند. مساحت زیر بنای این ویلای كوچك 180 مترمربع بوده و نحوه گستردگی آن به سمت جنوب حداكثر استفاده از تابش آفتاب را میسر ساخته است. همچنین به دلیل فرو رفتن بنا در سایت،‌ در فصول گرم نیز می توان از سرمای طبیعی زمین جهت خنك ساختن فضاهای داخلی استفاده نمود. مدول پایه در طراحی این بنا مربع بوده و احجام حاصل از آن مكعب هایی هستند كه به دلیل چرخش سه مكعب زوایای تندی در داخل پلان به وجود آمده است. این سه مكعب، ‌اتاق های خواب والدین و دو فرزند خانواده بوده و علاوه بر چرخش حجم،‌ بافت متفاوت بام نیز آن ها را از سایر قسمت های بنا متفاوت می سازد. 

در حالی كه پله های بتنی بر روی بام،‌ ارتباط میان بالا و پایین سایت در خارج از بنا را ممكن می سازند، در درون بنا نیز موازات پله های خارجی،‌ پله هایی چوبی ارتباط سطوح متعدد را برقرار می سازند. چگونگی اتصال این پله ها به دیواره های داخلی و خارجی نیز از دیگر نكات جالب توجه در پروژه می باشد. ورودی اصلی خانه كه مانند ورودی یك مخفیگاه نظامی است در سمت شمال سایت و بالای دامنه كوه تعریف شده و پاركینگ هم بر روی قسمتی از بام بنا واقع شده است. در سطوح اولیه بنا فضاهای عمومی نظیر دفتر كار،‌ نشیمن، غذاخوری و آشپزخانه و در سطوح پایین تر سه اتاق خواب به همراه سرویس بهداشتی و حمام و در انتها نیز رختشویخانه و موتورخانه مكان یابی شده اند. استخر روباز كوچكی هم بر روی آخرین سطح ویلا طراحی شده است. چرخش حجم اتاق های خواب علاوه بر ایجاد بالكن های اختصاصی موجب پدید آمدن فیلترهای ورودی جداگانه ای نیز برای هر یك از اتاق ها شده است. ارتباط بصری مناسب میان فضاها در مقطع، آن ها را به یكدیگر پیوند داده و دیواره های سفید داخلی، استفاده از نورگیرهای سقفی و مبلمان مینیمالیستی‌‌،‌ یادآور فضاهای داخلی طراحی شده توسط آلوارو سیزا می باشد. با وجود شهرت زیاد این ویلا از نظر بسیاری از منتقدین معماری نقدهایی نیز در خصوص پله های زیاد و عدم امكان استفاده از آسانسور، ‌عدم ارتباط پیكر بنا با طبیعت و كوچك بودن فضاهای داخلی بر این پروژه وارد می باشد.