NATIONAL CENTER FOR PERFORMING ARTS

"اخلاق معماری حکم می کند که معمار در خدمت بنایی که می سازد باشد"، این جمله از معمار معروف فرانسوی ،پُل آندرو Paul Andreu، است که در سال 1938 در فرانسه به دنیا آمد و در سال 1968 پس از فارغ التحصیلی از مدرسه پلی تکنیک به دنیای معماری قدم گذاشت. وی در سال 1977 موفق به اخذ جایزه بزرگ معماری فرانسه گردید و در سال 1981 مرد سال آمریکا در زمینه ساخت و ساز شناخته شد. دریافت جایزه آقا خان Aga Khan Award برای طراحی فرودگاه جاکارتا  Jakarta , Indonesia در سال 1995 برگی دیگر بر افتخارات اوست. هرچند که مهمترین آثار آندرو فرودگاه هایی هستند که در اقصی نقاط جهان اجرا شده اند، اما مرکز ملی هنرهای نمایشی چین China Performing Arts Center در پکن Beijing نیز از جمله آثاری است که بسیار مورد توجه منتقدین معماری و مردم قرار گرفته است. ساختمان با فرم بیضی شکل و دهانه هایی با ابعاد 213 و 114 متر و ارتفاع 46 متر درون دریاچه ای مصنوعی و مربع شکل جانمایی شده و در واقع همانند حبابی روی آب شناور است. نحوه قرار گیری ساختمان در آب به نحوی است که از هر زاویه ای که ناظر به ساختمان بنگرد تصویر قرینه ساختمان را در آب مشاهده کرده و فُرم بیضی شکل پدیدار می شود، به همین سبب است که مردم به ساختمان لقب "تخم مرغ پکن" را داده اند. مساحت کل بنا صد و پنجاه هزار متر مربع است که در سه بخش اصلی ساماندهی شده است: سالن اُپرا با 2416 صندلی در مرکز پلان و در دو سوی آن تالار کنسرت با 2017 صندلی و سالن تئاتر با 1040 صندلی. بدین ترتیب جزیره ای فرهنگی در میان دریاچه مصنوعی ایجاد شده که معماری و فرم انتزاعی آن تأثیر زیادی در شهرت آن داشته است. ساخت این بنا سرانجام پس از شش سال عملیات ساختمانی فشرده در سال 2007 به اتمام رسید.

ساختار فضای داخلی نه فقط به عنوان مکانی برای اجرای نمایش و کنسرت بلکه با تأکید بر ایجاد مکان هایی برای افزایش تعاملات اجتماعی میان مردم، همانند شهر کوچکی طراحی شده است که در مقیاسی پایین تر کیفیت فضاهای مختلفی نظیر خیابان ها، میادین، فضاهای خرید و رستوران ها را تداعی می کند. حجم بنا از پوسته ای شیشه ای شامل 1226 قطعه و نیز 18398 قطعه از صفحات تیتانیوم پوشیده شده است. بدین ترتیب بخشی از پوسته ساختمان شفاف بوده و در طول روز، نور طبیعی از سقف شیشه ای به داخل نفوذ کرده و نیاز به روشنایی مصنوعی را مرتفع می سازد. همچنین در شباهنگام، فعالیت درون ساختمان از بیرون قابل مشاهده است.

در شمال سایت مسیری به طول 80 متر در زیر آب با سقفی شیشه ای تعبیه شده که دسترسی مخاطبان به پروژه را میسر می سازد. سقف شفاف مسیر مذکور که کاربری گالری به آن داده شده، مانند باریکه نوری در دریاچه می درخشد. پس از گذر از گالری خطی بازدید کنندگان وارد لابی وسیعی می شوند که سالن زیتون نام دارد؛ دسترسی به 3 سالن دیگر از لابی میسر است؛ سالن اُپرا که در قلب مجموعه واقع شده و برای تماشای اُپرا، باله و رقص مجهز شده است، سالن موسیقی در بخش شرقی و سالن تئاتر در بخش غربی؛ این سه بخش توسط راهروها و فضاهای ارتباطی وسیعی به یکدیگر متصل می شوند. علاوه بر سالن های ذکر شده کاربری های متنوع دیگری نیز تعبیه شده است: گالری طویل در زیر آب، نمایشگاه، کتابخانه و مرکز اطلاعات و منابع، سالن اخبار روز، فروشگاه سوغات و کافی شاپ. ریز فضاهای بخشی که به تئاتر اختصاص داده شده نیز شامل اتاق تمرین، اتاق استراحت، اتاق هنرپیشه، اتاق انتظار بازیگران، اورژانس، انبار و اتاق VIP است.

پل آندرو معتقد بود که گرچه معماری سنتی چین بسیار قابل ستایش و ارزشمند است اما پکن به عنوان پایتخت این کشور می بایست چهره ای مدرن داشته باشد. با این وجود طرح وی به واسطه کیفیت و نورپردازی فضاهای داخلی و نیز فضای باز وسیع سایت و وجود آب و درختان، سالن بزرگ اجتماعات خلق که در سال 1959 ساخته شده را تداعی می کند.