LEONARDO GLASS CUBE

شرکتها گاهی از معماری به عنوان ابزار ارتباطی استفاده می کنند. اگر معماری به خوبی برنامه ریزی و اجرا شود، می تواند چهره ی کمپانی ها را تغییر داده و به آنها منزلتی شبیه به حامیان هنر ببخشد. برای شرکت گلاسکوخ Company Glaskoch دقیقاً همین اتفاق افتاده. این شرکت طراحی یک پاویون نمایشگاهی چند منظوره را که به ارائه ی محصولات شیشه ای، با عنوان Leonardo، اختصاص داده شده، به 3deluxe transdisciplinary design سپرد. 3deluxe متشکل از سی نفر طراح است که همگی در عصر دیجیتال رشد کرده اند. 

در باد دریبورگ Bad Driburg، معماران تمام تلاششان را صرف این کردند که ساختمانی با شخصیت دو گانه بیافرینند. ساختمان در یک ضلع با هندسه، تعریف و تقریباً به شکلی مدرنیستی از چشم انداز اطرافش متمایز می شود؛ یک جعبه ی سفید که علی الظاهر با پوسته ای شیشه ای پوشیده شده. در ضلع دیگر، فضایی جذاب قرار گرفته، که در واقع جریان سیالی است از تسلسل پرسپکتیوهای اکسپرسیونیستی، که گویی در تعقیب یکدیگرند. طرز ایستادن خانه هم خود نشان دهنده ی نوعی اکسپرسیونیسم است؛ در مقابل ستون های واقعی و قابل تشخیص، عناصری که ظاهری اُرگانیک دارند، از دل زمین روئیده اند. البته، این دو جهان در نقطه ای با یکدیگر تلاقی می کنند، و این نقطه درست مانند آئینه ای است  که آلیس از طریق آن پا به سرزمین عجایب گذاشت. بیرون جعبه عمداً طوری طراحی شده که تأثیری سراب مانند ایجاد کند. نمای ساختمان، یک سلسله ی ادامه دار از پانل های لمینِیت شده ( هر کدام به ابعاد 2 در 6 متر ) است که تصاویری ترنسپرنت درون آنها گذاشته شده؛ با استفاده از تکنیک چاپ دیجیتال، عکس های آنالوگ از مناظر طبیعت خارج شهر درون لایه های شیشه ای قرار داده شده است؛ شاخسار پر برگ و باریکه ی ابرهای در حال پرواز، که بسته به فصل، متفاوت به نظر می رسند. بنابراین، اگر چه ساختمان با طبیعت پیرامونش تعریف می شود، ظاهر و رنگ ها و سایه های آن، با توجه به موضع دید ناظر و کیفیت نوری که بر بنا می تابد، تغییر می کند. در ورای هایپر رئالیسمِ تصاویر دیجیتالی، کنترل سازه ای سفت و سختی در حال وقوع است؛ در اتصالات پانل های شیشه ای، که نشکن و بدون چارچوب هستند، کابل های نازک فولادی از سقف به زمین متصل شده و همچنین فنرهای دیسکی برای ایجاد موازنه و بالابردن مقاومت ساختمان در برابر فشار باد و جلوگیری از تغییر شکل دادن آن، نصب شده است.