CAHILL CENTER FOR ASTRONOMY

تام مین Tam Maine در مصاحبه ای معماری خود را با معماری ریچارد مه یر مقایسه كرده و اظهار می كند كه سبك معماری، معمارانی همچون مه یر حول یك ایده مركزی سامان می یابد،‌ در حالی كه معماری نسل وی به چیزی كاملاً متفاوت باور داشته و احساس قرابت عجیبی با زیست شناسی،‌ اكولوژی و پیچیدگی های نظریه آشوب – به طور كلی سیستم های در هم تنیدگی و بر هم كنش های چند گانه – دارد و در ادامه نتیجه می گیرد كه در معماری وی مناسبات بین چیزهای مهم بوده و خود چیزها و ذات آن ها در اولیت بعدی قرار دارند. پیچیدگی در هر یك از آثار تام مین به شكلی خاص بروز كرده و مخاطب را درگیر اندیشه های طراح می كند. چه این اثر خانه ای ویلایی باشد و چه مركزی برای مطالعات نجوم و اخترشناسی،‌ مركزی كه رنگ سرخ جداره ها و شكست ها و خراش های جداره هایش در نگاه اول نظر مخاطب را به خود جلب می كند.

دفتر معماری مورفوسیس كه در سال 1972 توسط تام مین تأسیس شد سابقه ای درخشان در طراحی فضاهای آموزشی دارد. هر چند در تمامی این آثار فرم و ظاهر ساختمان به دلیل نوآوری در طراحی جداره ها جلب توجه می كند اما از نظر بسیاری از منتقدین این پیچیدگی در ذات ساختمان نفوذ كرده و بیش از هركس بر مخاطبین اصلی پروژه تأثیر می گذارد. به نظر می رسد در ورای ظاهر كالبدی این آثار سخن یا اندیشه هایی از معمار نهفته است كه لزوماً‌ در خصوص معماری نمی باشند. آثار دفتر مورفوسیس نمایانگر تفكر نسلی از معماران و هنرمندان آمریكایی است كه معماری را محدود به یافتن پاسخ هایی برای فرم با عملكرد نمی دانند و همان طور كه تام مین ذكر می كند؛‌ معماری منتقدانه ی او در صدد است تا بر مسأله خاصی،‌ متفاوت و جدا از معماری رایج،‌ هنجار و نرمال،‌ متمركز شود. نفس توسعه مرزهای معماری به تعاملات و هنجار های اجتماعی است كه موجب می شد معمارانی چون تام مین،‌ رم كولهاوس،‌ هرزوگ و بسیاری دیگر از معماران نسل جوان خود را در قبال رخدادهای فرهنگی، ‌هنری و اجتماعی مسئول دانسته و نقش معماری را در ایجاد تحول در تمامی عرصه های ذكر شده پررنگ سازند. با این وجود همواره سایه ی نقدهایی تند و تیز بر آثار تام مین سایه انداخته و فراز و نشیب های حرفه ای وی زیر نظر منتقدین بوده است. ساختمان "مركز مطالعات نجوم و اختر شناسی کهیل " نیز از این قاعده مستثنی نبوده و انتقادهای بسیاری خصوصاً به ساختار پلان فضاهای داخلی ساختمان مطرح شده است. ساختاری كه در آن همه فضاها متناسب با محل و عملكردشان طراحی شده اند به جز پلكانی كه نقطه شاخص طرح می باشد. این حجم عمودی همچون شهاب سنگی كه از آسمان افتاده باشد با ساختمان تداخل كرده و به نظر می رسد آن را سوراخ نموده است. در حقیقت این حجم نورگیری است كه دارای سطحی شیب دار بوده و نور را بطور كامل به داخل هدایت می كند. نتیجه این كه بنا همچون تلسكوپی به نظر می رسد كه علاوه بر برقراری پیوند میان آسمان و زمین،‌ باعث پیوند انسان ها  نیز می شود. خطوط پنجره ها و بازشوهای نما نور را به گونه ای به داخل هدایت می كنند كه در تركیب با سایر نورهای تابیده شده جداره ها و عناصر معمولی را شاخص تر می سازند. چنانچه در تصاویر مشاهده می شود جداره های تراز همكف ساختمان اندكی عقب نشسته و توده قرمز رنگ بر فراز زمین معلق به نظر می رسد. تمامی لابراتوها در تراز زیرزمین مستقر شده و در طبقه همكف علاوه بر سرسرای ورودی و پلكان اصلی،‌ كتابخانه و سالن آمفی تئاتر به همراه تعدادی از كلاس ها و فضاهای اداری قرار گرفته اند. تام مین در سال 2005 موفق به كسب جایزه پریتزكر  گردید. جایزه ای كه از آن به عنوان نوبل معماری نیز یاد می كنند. وی هم اكنون علاوه بر مدیریت دفتر معماری مورفوسیس،‌ دارای كرسی استادی در دانشگاه UCLA نیز می باشد.