1395/07/01

BEIJING NATIONAL STADIUM

اشتراک گذاری

استادیوم ملی بر شیب ملایمی در قلب مجموعه المپیک رو به شمال پکن واقع شده است. چینی ها خودشان از همان مراحل اولیه پروژه، این ورزشگاه را "آشیانه پرنده" نام نهادند. از فاصله دو ورزشگاه شبیه شکلی به هم پیوسته و غول آساست، مثل مخزنی که دیواره های مواج آن رمپ های بالا و پایین رونده برای تماشاچیان داخل ورزشگاه را بازتاب می دهد. از این دورنما، فرد نه تنها قادر است شکل دایره وار بنا را تشخیص دهد، بلکه شبکه سازه باربر که بنا را در قفس قرار داده نیز تشخیص می دهد. از دوردست پیکره بندی هندسی و آگاهانه خطوط دیده می شود، اما زمانی که فرد نزدیک تر می شود از بین می رود، و در نهایت به اجزای غول پیکر مستقل جدا می گردد. اجزاء شبیه تکیه گاه، تیرها و پله های بی نظمی اند که به جنگلی مصنوعی نیز شباهت دارند. در این فضای پیرانزی مانند، مردم با یکدیگر در رستوران ها، بارها، هتل ها، مغازه ها، یا روی سکوها و مسیرهای افقی مستقیم، مسیرهای دسترسی مورب و عمودی در حال رفت و آمد هستند. این فضا یعنی پیرامون فضای داخل ورزشگاه، هم نمای اصلی است و هم سازه و دکوراسیون و فضای عمومی. آن فضا همچنین ارتباط بین خارج شهر و فضای داخلی ورزشگاه و هم زمان سایتی مستقلِ شهری نیز هست.

پتانسیل واقعی پروژه این است: این پروژه قصد دارد چیزی بیش تر از یک زمین ورزشی برای بازی های المپیک باشد. ناحیه ی بین داخل و خارج باعث ایجاد فرصتی برای خلق نوع جدیدی از مکان عمومی و شهری می شود که با توجه به این حقیقت که مردم پکن زندگی عمومی را دوست دارند و استفاده کنندگان فضای عمومی را هم تجربه می کنند، بدیع تر هم می شود. ورزش ها، بازی ها، و کنسرت های راک و سایر فعالیت ها البته بر کاربرد داخلی چیره خواهند شد، به طوری که پارک جدید مجاور مردم را دعوت خواهد کرد تا برای مدت کوتاهی توقف و استراحت کنند. این فضایی است که مردم را تشویق به حرکت در آن می کند، تا با یکدیگر باشند و لذت ببرند. هندسه های پارک مجاور و ورزشگاه، مثل یک درخت و ریشه هایش، در عنصری ادغام شده اند. عابرین بر شبکه ای از سنگ های صیقلی پیاده روهایی که از سازه ورزشگاه توسعه یافته است جاری می شوند. فضاهای بینابینی ملایمت هایی را برای بازدید کنندگان استادیوم فراهم می کنند: باغ های فرورفته، میدان های سنگی، بیشه زارهای بامبو، مواد معدنی تپه ها و بازشوهایی به پارک مجاور. تدریجاً و همچنین به طور نامحسوس، زمین شهر و پیرامون بنا از فرم ورزشگاه نشأت و شکل می گیرد.

ورودی به ورزشگاه به روشنی برجسته است و پانورامایی از کل مجموعه ی المپیک ایجاد می کند. تأثیر فضایی ورزشگاه، بدیع و بنیادی و با این حال ساده است و همچنین بی واسطه گی کهنه ای دارد. ظاهرش، سازه ای ناب است. نما و سازه مانند هم اند. عناصر سازه ای یکدیگر را حمایت می کنند و به شکل یک آرایش فضایی شبکه مانند به هم همگرا می شوند که در آن ها نماها، راه پله ها، سازه ی کاسه مانند و سقف بنا همگی یک پارچه هستند. برای عدم نفوذ هوا در سقف، فضاها در سازه ی ورزشگاه با غشای نیمه شفافی پر شده اند، درست مثل پرندگانی که فضاهای بین شاخه های بافته شده ی آشیانه هایشان را از پُرکننده های نرم انباشته می کنند. از این رو تمامی تسهیلات مثل رستوران ها، سوئیت ها، مغازه ها، توالت های عمومی خود بخش های کاملی هستند که تا حد زیادی ممکن است بدون نماهای صلب و بسته کار کنند. این مساله باعث تهویه ی طبیعی ورزشگاه می شود که از مهم ترین جنبه های طراحی پایدار ورزشگاه است. این ورزشگاه به عنوان ظرف جمعی عظیمی درک می شود که باعث درکی نو، متمایز و خالی از اشتباه می شود؛ چه زمانی که از فاصله دور و چه زمانی که از فاصله ی نزدیک دیده می شود. داخل ورزشگاه، یک شکل ساخته شده و کاسه مانند است که باعث ایجاد هیجان در جمعیت می شود و ورزشکاران را به بازی هایی مهم هدایت نماید. برای ایجاد ظاهری نرم و همگن، پایه ها وقفه های حداقلی دارند و سقف آکوستیک سازه را پنهان می کنند تا توجهات را بر تماشاچیان و رویدادهای داخل زمین متمرکز نمایند، بدین ترتیب جایگاه تماشاچیان و جمعیت انسانی به معماری شکل می دهد.

برگرفته از:
رئیسی ایمان، عشقی صنعتی حسام، چاپ اول، بهار 1393، مجموعه کتب یکصد طراح معاصر – "هرزوگ و دمورن"، نشر کتابکده تخصصی هنر، معماری و شهرسازی کسری - حرفه : هنرمند، کتاب دوم.
www.aboutcivil.org
www.earthobservatory.nasa.gov
www.libertecture.wordpress.com
www.moreaedesign.wordpress.com

نظرات

نظری وجود ندارد، اولین نفری باشید که نظری ثبت می کنید.