1395/06/02

CHINA CENTRAL TELEVISION-CCTV

اشتراک گذاری

ساختمان تلویزیون مرکزی چین بزرگ ترین ساختمان اداری دنیا بعد از پنتاگون بر مبنای توسعه شهر پکن پیش از المپیک 2008 ساخته شده است. بنایی که می تواند نقطه جهشی در صنعت تلویزیونی و رسانه ای چین باشد؛ این اثر، بیش از هر اثر دیگری نام رم کولهاس را بر سر زبان ها انداخت.

پکن برای میزبانی بازهای المپیک تابستانی 2008 دستخوش تغییرات بزرگ شد. یکی از قابل توجه ترین ساخت و سازهای جدید این شهر و تنها یکی از 300 برج ناحیه تجاری مرکزی پکن ساختمان تلویزیون مرکزی چین یا همان سی.سی.تی.وی CCTV است. آماده سازی های اولیه چنین ساخت و ساز عظیمی از سال 2000 آغاز شد و در نهایت در فوریه 2002 به عنوان یک پروژه ساخت تسهیلات فرهنگی عمومی با مقیاس بزرگ، توسط کمیسیون طرح و توسعه ایالتی تصویب شد. سه گروه شامل دفتر او.ام.ای، تویو ایتو و همکاران با مشارکت اف.سی.جی.زد FCGZ از پکن و انیستیتو طرح و معماری چین شرقی از میان 10 شرکت کننده در مسابقه این پروژه انتخاب شدند و آخر سر هیئت داوران بین المللی که آراتا ایسوزاکی معمار مشهور ژاپنی و چارلز جنکز منتقد شناخته شده معماری نیز در میان شان بودند، طرح دفتر او.ام.ای را انتخاب کردند. یک تیم 47 نفره که در آن رم کولهاس و اولی اسچیرین طراحان اصلی بودند و 10 آرشیتکت دیگر نیز در آن کار می کردند، طراحی این بنا رو پیش بردند و شرکت آروپ طرح مهندسی پیچیده آن را مهیا کرد. این ساختمان به تلویزیون مرکزی چین تعلق دارد که کار خود را در سال 1958 آغاز کرده و امروز با 14 کانال و 1/1 میلیارد بیننده 90 درصد از جمیعت چین را با برنامه های آموزشی، خبری، سرگرمی و خدمات اجتماعی پوشش می دهد. بی شک ساخت بنای جدید گام مهمی در توسعه صنعت تلویزیونی چین و نقطه آغازی برای موفقیت های آتی آن است. سی.سی.تی.وی می خواست پایگاه جدیدش یک سیستم ابررسانه تولید و ارسال فراگیر و تجسم سطح توسعه صنعت تلویزیونی چین و روند تغییرات تکنیکی آن باشد. از این رو به دنبال آن بود که ایده های تازه، تکنیک های جدید و روش های نو را در انطباق با توسعه اجتماعی و نیازهای تازه بینندگان تلویزیونی یکپارچه کند. دستیابی به طرح معمارانه ای مطابق پیشرفته ترین استانداردها و انعکاس دهنده کارکردهای پیشرفته، فرهنگی و یگانه تلویزیون، هدفی بود که این سازمان پی می گرفت و تأکید داشت که تلاش ها باید به گونه ای انجام شوند که بنای تکمیل شده نقش یک نشانه معماری شاخص را ایفا کند و در داخل و خارج شناخته شود، به گونه ای که بازتاب روح زمانه و سطح بالایی از ذائقه فرهنگی باشد.


  • مقابله با ثقل و منتقدان سر سخت

دو برج به ارتفاع بیش از 200 متر افراشته شدند تا پس از سه سال عملیات ساختمانی، در یک صبح هیجان انگیز برای سی.سی.تی.وی از طریق دو کنسول 70 متری دست به دست هم دهند. ساخت این دو برج که در امتداد غیر شاقولی بالا رفته اند تنها مبارزه با نیروی ثقل نبود، چه آن که بسیاری از منتقدان پیش از شروع طرح، آن را اجرایی نمی دانستند. این ساختمان که به هیچ وجه شبیه یک برج سنتی نیست، حلقه ای از شش برش عمودی و افقی است که شبکه ای غیرعادی با مرکزی باز را روی نما به وجود می آورند. ساختار ساختمان به عنوان چالشی سازه ای مطرح شده است، خصوصاً به این دلیل که در منطقه ای زلزله خیز قرار دارد. این بنا قواعد ساختمانی در چین را شکسته است و بر اساس ضوابط ساختمانی وقت، امکان قضاوت نسبت به اجرایی بودن آن وجود نداشت. پس دولت چین تیم 13 نفره ای از مهندسان ارشد سازه - که خود مسئول تدوین ضوابط ساخت بودند - را برای بررسی پروژه انتخاب کرد. ساختمان سی.سی.تی.وی بخشی از پارک رسانه است که به قصد ایجاد لنداسکیپی از سرگرمی های عمومی، محدوده های نمایش فیلم بیرونی و استودیوهای تولید شکل گرفته است، به گونه ای که توسعه محور سبز ناحیه تجاری مرکزی باشند.

 سی.سی.تی.وی (بزرگ ترین پروژه دفتر او.ام.ای تا زمان خود)تمامی فرآیندهای تلویزیونی شامل ساخت، اداره، تولید و پخش برنامه را در یک حلقه ساده فعالیت به هم پیوسته، با هم ترکیب کرده است. اداره کل، اخبار، دفاتر پخش و تولید برنامه ها و استودیوها همگی داخل بنا هستند. دو برجی که یکی مختص پخش برنامه و دیگری برای خدمات، تحقیق و آموزش است، به سوی یکدیگر متمایل می شوند و سرانجام در شکل کنسولی مهیج و ظاهراً غیر ممکن، یکی می شوند. سی.سی.تی.وی قصد دارد گزینه ای برای گونه شناسی تحلیل رفته آسمانخراش ها پیشنهاد دهد. او.ام.ای بر این باور است که "بیشتر آسمانخراش با وجود توانایی های بالقوه خود برای تأثیر گذاری بر فرهنگ ها، برنامه ها و روش های زندگی صرفاً به فعالیت های عادی چیده شده براساس الگوهای قابل پیش بینی جا می دهند. صراحتاً ظاهر عمودی شان ثابت می کند که خلاقیت از رشد باز مانده است؛ با اوج گرفتن های عمودی خلاقیت سقوط می کند!"


  • چشم اندازهای سرگیجه آور

اولی اسچیرین همکار آلمانی رم کولهاس در پروژه سی.سی.تی.وی فکر می کند که آسمانخراش سنتی را با تبدیل آن به یک لوله تا شده در فضا بازآفرینی کرده اند. این معمار بر این باور است که نمادگرایی جدید این ساختمان می تواند تغییراتی را در جامعه با نماد آزرده شده چین القا کند. همچنین در مورد اجرای این پروژه در چین می گوید: "من تصور نمی کنم این موضوع جای دیگری بتواند رخ بدهد. چین ترکیبی از عزم راسخ، اشتیاق و جرأت است که در هیچ جای دیگری در دنیا، باهم نمی تواند جمع شود."

روی بخش پل، جایی که دو پایه کج به یکدیگر می رسند 14 طبقه روی هیچ چیز جز غبارهای پکن، بالا رفته است. افرادی که سرگیجه می گیرند باید از طبقه شیشه ای که اسچیرین برای چشم اندازی در ارتفاع 160 متری در بالای ازدحام ناحیه تجاری مرکزی طراحی کرده است، دوری کنند. طراح می گوید: "من دیدهای عمودی و افقی می خواستم، 30 متر بیشتر بالا رفتن احساس ترس بیشتری ایجاد می کرد اما در این ارتفاع با این که به شدت انتزاعی به نظر می رسد، من آن را آرام و ساکن یافتم."

برگرفته از:
شهرابی، حسین، "چالش با نیروی جاذیه و منتقدان سر سخت معماری، پیچش در سنت آسمان خراش ها"، فصلنامه معماری همشهری، مهر ماه 1390، شماره 8.
www.dsrny.com
www.archdaily.com
www.designboom.com
www.architectuur-fotograaf.eu

نظرات

نظری وجود ندارد، اولین نفری باشید که نظری ثبت می کنید.