1392/11/16

درس واره شماره 3- محیط طراحی و محیط ساخت در معماری دیجیتال

اشتراک گذاری

امروزه ابزارهای کامپیوتری و دیجیتال، سهم عمده ای را در معماری فرم های پیچیده بر عهده دارند.

دنیای تجزیه و تحلیل دیجیتال تقریبا از دهه 1960 به کمک طراحی معماری آمد؛ در آن زمان پروژه هایی مانند خانه اپرای سیدنی SYDNEY OPERA HOUSE در مرحله طراحی بودند که برای مدل سازی و برنامه ریزی نحوه ی اجرای آن، استفاده از امکانات کامپیوتری ضروری می نمود؛ به تدریج و با ورود بیشتر این امکانات و فناوری ها به معماری، طراحی معماری نیز دستخوش تغییراتی شده و فرم ها به سمت احجامی که تقریبا هیچ محدودیتی در ساخت آنها وجود نداشت پیش رفتند.




نخستین پرسش هایی که مطرح می شود آن است که طراحی و اجرای چنین پروژه هایی چگونه صورت می پذیرد؟ و یا واقعیت بخشیدن به سطوح و منحنی های آزادی که در این طرح ها مشاهده می شوند، به کمک چه ابزارهایی امکان پذیر است؟ ابزارهای کامپیوتری در چه بخش هایی از طراحی و تولید این بناها نقش دارند و ...؟

مبحث بهره گیری از کامپیوتر در معماری، به دو بخش اصلی تقسیم می شود:

  • بخش اول استفاده از یک محیط طراحی دیجیتال برای غنی کردن طرح
  • بخش دوم استفاده از امکانات دیجیتال برای اجرای طرح


در عین حال، این دو بخش در یک سامانه ی واحد معنا پیدا می کنندو باید یک تفکر و نگاه همه جانبه بر تنظیم رابطه ی این دو بخش حاکم باشد. این سامانه ی جامع، سامانه ی طراحی و ساخت دیجیتال (COMPUTER  AIDED  DESIGN  AND  MANUFACTURING (CAD/CAM نامیده می شود؛ هدف این سامانه بطور خلاصه، طراحی و تولید بنا با استفاده از ابزارهای دیجیتال است.




بهره گیری از این ابزارهای دیجیتال، ضمن کاهش امکان بروز خطاهای انسانی، امکانات گسترده ای را نیز که در این محیط ها وجود دارند (مانند تجزیه و تحلیل های گوناگونی که می تواند در محیط دیجیتال با صرف وقت و هزینه کمتر صورت پذیرد)، در اختیار طراحان قرار می دهد.

اساس چنین سامانه هایی، بر نوعی مدل سازی MODELING یا شبیه سازی کامپیوتری از واقعیت استوار است؛ اما برای دستیابی به هدفی که در بالا ذکر شد، هدف این مدل سازی نمی تواند تنها ارائه تصویری زیبا از حجم بنا بر صفحه ی نمایشگر کامپیوتر باشد، بلکه مدلی مورد نیاز است که در مرحله اجرای طرح هم مفید واقع شود. در اینجا هدف از مدل سازی، اجرای پروژه و عینی کردن آن است؛ آنچه مهم است شبیه سازی واقعیات بیرونی (مانند جنس مصالح، مقاومت مصالح، شرایط اقلیمی و ...) در محیط های کامپیوتری و ارائه مدلی است که قابلیت تطابق با شرایط واقعی (و سنجش آنها قبل از ساخت بنا) را داشته باشد.

 


مدل سازی صحیح دیجیتالی، عبارت است از ارائه ی مدلی کامپیوتری با استفاده از نرم افزارهای مدل سازی که به کمک آن بتوان خواسته ها و شرایط دنیای واقعی (مانند مسائل اقلیمی) را بر روی آن بار کرده و اطلاعات مورد نیاز برای ساخت بنا (مانند تحلیل تنش ها در بنا) را از آن استخراج کرد؛ بنابراین اگر در محیط دیجیتال، مدلی برابر با واقعیت داشته باشیم، به راحتی می توان فعالیت های وقت گیر و طولانی، مانند متره و برآورد بنا را بر آن بار نموده و به کامپیوتر واگذار کرد. 



اما همه محیط های دیجیتال برای رساندن طراح به محیط عملی ساخت و تولید، مفید نیستند. اگر تصویری مشاهده شود که به طور کامل سه بعدی به نظر برسد، بدان معنا نیست که می توان مستقیما از این مدل سه بعدی، حجم واقعی تولید شود؛ به عنوان مثال اگر بخواهیم دو حجم در هم فرو رفته را مدل سازی کنیم و هدف بازسازی شرایط واقعی باشد، می بایست ابتدا فصل مشترک دو حجم را از حجم اول کم نموده و سپس حجم دوم را از آن عبور دهیم؛ در حالی که با ایجاد دو حجم و بدون توجه به فصل مشترک آنها هم میتوان یک خروجی تصویری از آنها مشاهده کرد؛ بنابراین برای تبدیل مدل کامپیوتری به دستور کار ماشین آلات ساخت، ملاحظاتی بیشتر از آنچه در محیط مدلسازی کامپیوتری رعایت می شود مورد نیاز است.

 



اساسا هسته مرکزی سامانه ی طراحی و تولید به کمک کامپیوتر از سه بخش اصلی تشکیل شده است که عبارتند از:

▪ محیط تجزیه و تحلیل دیجیتال هندسه ی اشیاء، به منظور تولید نهایی آن؛ سامانه ی CAD) COMPUTER  AIDED  DESIGN)

▪ نرم افزار تولید به کمک کامپیوتر CAM) COMPUTER  AIDED  MANUFACTURING) که در آن کاربر به تشریح نحوه ی تبدیل مدل دیجیتال به دستورالعمل ماشین بپردازد؛

▪ ماشین تولید کننده ی حجم بر اساس داده های دیجیتال.

 



برگرفته از:
گلابچی، محمود/ اندجی گرمارودی، علی/ باستانی، حسین/1391 /معماری دیجیتال/ انتشارات دانشگاه تهران.

نظرات

نظری وجود ندارد، اولین نفری باشید که نظری ثبت می کنید.