درس واره شماره 5- مینیمالیستهای تمام عیار

 گالری سرپنتاین Serpentine Gallery لندن واقع در هاید پارک Hyde Park هر ساله میزبان یکی از طراحان شناخته شده بین المللی است تا یک پاویون موقت را در کنار ساختمان اصلی گالری بنا کند. پاویون معمولا در تابستان برپا و در پاییز جمع آوری شده و به فروش می رسد، به طوری که اجزای منفصل آن می توانند دوباره در جای دیگری سوار شده و ساختمان مجدد بر پا گردد. پاویون معمولا به عنوان ساختمان الحاقی خارجی به گالری مورد استفاده قرار می گیرد و شامل قسمتهایی برای جای دادن یک کافه، محل های نشستن، تماشای محیط اطراف و یا خود پاویون است. این فرصتی در اختیار طراحان مدعو قرار می دهد تا ایده های معماری خود را با درجه قابل توجیهی از آزادی به نمایش بگذارند.

پاویون سال 2009 توسط یک تیم ژاپنی به نام سنا Sanaa متشکل از کازویو سجیما Kazuyo Sejima و رییوه نیشیزاوا Ryue Nishizawa طراحی شد که همانند کارهای دیگرشان تلفیقی بود از ایده های ژاپنی حل شدن در طبیعت و به کارگیری شیوه هایی جهت به حداقل رساندن سنگینی حضور مادی ساختمان. طرح پاویون مرزهای مرسوم چنین شیوه هایی را در می نوردد و بدین ترتیب تفاوت بارزی را با ایده های دیگر طراحان در سالهای اخیر از قبیل فرانک گه ری Frank O Gehry، سنوهتا Snohetta، آلوارو سیزا Alvaro Siza، او ام آ  O.M.A و اسکار نیمایر Oscar Niemeyer نشان می دهد، چرا که طرح های فوق الذکر عمدتا قطعاتی منومنتال Monumental با مرزهای مشخص بودند که کاملا از محیط اطرافشان متمایز شدند و از فواصل دورتر نیز جلب توجه می کردند، حال آنکه کار سنا Sanaa ساختمان ظریفی بود که جز از محوطه اطراف ساختمان اصلی گالری، به سختی می شد متوجه ظهور آن گردید.

یک دلیل آشکار این امر به مسئله ارتفاع برمی گردد، چرا  که هرچند بام پاویون موجی است و ارتفاع ثابتی ندارد اما پاویون درکل بنای کوتاهی است؛ آ نقدر کوتاه که در یک طرف آن تنها بچه های کم سن وسال می توانند خود را در زیر سقف جای دهند! با این حال نامحسوس بودن دلایل بسیار بیشتری هم دارد؛ دلیل اول فرم پلان است؛ پلان به ضورت فرم بی شکل ابر مانند است که مرزهای آن جای به جای با درختان اطراف تداخل می کند و از آنها تاثیر می پذیرد. این پلان با شکل خود به هیچ وجه تصویری از یک حجم افلاطونی با مرزهای مشخص را به بیننده نمی دهد.

 دلیل دوم، ابهام در تعریف مرزهای پاویون است به استثنای صفحات شفاف اکریلیک که با روشی حداقلی، محدوده محل تجمع و کافه را نشان می دهد، مرز فیزیکی و حرکت دیگری برای محصور کردن پاویون وجود ندارد، نه حصاری و نه تغییری در ارتفاع کف. به جای آن تعریف مرزها به طور تلویحی با حضور سقف و محوطه سازی صورت گرفته است.

 دلیل سوم، ابعاد عناصر سازه ای است. هم پوشش بسیار کم ضخامت سقف و هم ستون های مدور بسیار کم قطری که این سقف را نگه می دارد، آن چنان ابعاد ناچیزی دارند که بیننده به راحتی ممکن است در مورد استحکام و ایستایی آنها به شک بیفتد. بدین ترتیب ساختمان به هیچ وجه حس یک حضور سنگین مادی را به بیننده القا نمی کند.

بالاخره مهم ترین دلیل استفاده از سطوح منعکس کننده آلومینیومی این است که وظیفه نامریی ساختن سازه پاویون را تکمیل می کند، چرا که اغلب بیش از آن که به عنوان عنصری مشخص از محیط درک شود، به عنوان متممی بر محیط درک می شود که فقط با تصویری که از محیط دریافت می کند بازی می کند: گاهی آنها را تکه تکه به تصویر می کشد، گاه آنها را وارونه نشان می دهد و گاه آنها را در سطح صیقلی منحنی اش معوج می کند. اگر بتوان گفت که پاویون های قبلی که ذکر آنها رفت یادمانی، صنعتگری و پیچیدگی در طراحی را مطرح می کردند، می توان همچنین ادعا کرد که بهترین توصیف کار سنا Sanaa چیزی در نقطه مقابل کارهای قبلی است: ادای احترامی خاضعانه به طبیعت و بستر موجود.