NETHERLANDS PAVILION,EXPO 2000

 هلند کشوری است با جمعیت متراکم که استاندارد بالایی از رفاه همراه با سنت قوی دموکراتیک را درهم آمیخته است. این کشور می تواند نمونه عالی کشوری باشد که همیشه بر آن بوده (و می دانسته چگونه) محیط را مناسب میل و اراده ی خود شکل دهد؛ کشوری که بارها زمین بیشتری از دریا به دست آورده است. چه بسا در آینده ای نزدیک، فضای اضافی نه تنها با افزایش پهنای کشور، بلکه با گسترش عمودی نیز به دست آید. به نظر می رسد این نوع فعالیت برای بسیاری از کشورهای دیگر عملی باشد؛ این کار پرسش هایی در سطح اهمیت جهانی را پیش می آورد؛ آیا تراکم رو به افزایش جمعیت می تواند با افزایشی در کیفیت زندگی هم زیستی داشته باشد؟ پیش از اینکه چنین افزایش هایی در تراکم روی دهد، چه شرایطی باید مهیا شود؟ طبیعت، در گسترده ترین مفهوم آن، چه نقشی در چنین افزایش تراکمی بازی می کند؟ آیا در اینجا، موضوع "طبیعت جدید"، به معنای واقعی کلمه و به طور استعاری مطرح نیست؟

این نوع تلاش می تواند مشارکت خاص هلند در طیف بوم شناختی نمایشگاه جهانی باشد، که به نظر می رسد به ویژه به نگاهی نوستالژیک به بوم شناختی اختصاص یافته باشد؛ نقدی صرف از فن آوری و جامعه ی مصرفی، از آسفالت و ماشین آلات. آنچه غرفه ی هلند نشان می دهد، دقیقا آمیزه ای از فن آوری و طبیعت است، که بر ساختنی بودن (Makability) و تصنعی بودن طبیعت تاکید دارد؛ فن آوری و طبیعت نیازی ندارند که متقابلا منحصربه فرد باشند، آنها می توانند همدیگر را به خوبی تقویت کنند.

غرفه نمایشگاهی هلند در اکسپو2000 در شهر هانور آلمان Hanover، پاسخ زیبایی به ضرورت موضوع بوم شناسی است، در واقع برای گروه MVRDV این فرصتی بود تا تصویری فیزیکی از یک سری از فرضیه های نظری که در سالهای قبل در خصوص موضوع تراکم مطرح شده بودند را خلق نماید.

غرفه نمایشگاهی هلند، رابطه بین مصنوعی و طبیعی را کشف می کند و گنجایش جادویی کلی آن از نظر تراکم، دربرگیری و پیچیدگی حیرت آور است؛ این کار فقط یک تجلیل از اینکه چگونه هلند فضا خلق می کند نیست بلکه اشاره ای به اهمیت معماری و طراحی منظر است. 

در غرفه ی هلند طبیعت آرایه بندی شده در سطوح فراوان، هم گسترش طبیعت موجود و هم نمادی برجسته از تصنعی بودنش را به دست می دهد. این غرفه فضاهای چند سطحی همگانی را به مثابه گسترش فضاهای موجود همگانی فراهم می آورد، و حتی با آرایه بندی برنامه های موجود در سطوح متعدد، هنوز هم فضای اضافه تری، در طبقه همکف برای دید و دسترسی، چیزهای غیرمنتظره، در طبیعت مصنوع به دست می دهد. تقسیم بندی فضا در غرفه ی هلند و آرایه بندی آن در چند سطح، این ساختمان را با رویدادهای فضایی و دیگر تظاهرات فرهنگی احاطه می کند. ساختمان به پارک یادمانی چندطبقه ای بدل می شود، و ویژگی نوعی رویداد را به خود می گیرد.

ساختار این غرفه، پوششی از شش راه منظر طبیعی را ارائه می دهد؛ 

• منظر طبیعی ریگ روان، در طبقه همکف، جایی که ورودی و بخش اطلاعات واقع شده است.
• منظر طبیعی گلخانه، که نشان می دهد چگونه صنعت کشاورزی می تواند به توسعه موضوع تکنولوژی-طبیعت کمک کند.
• منظر طبیعی گلدانی، یعنی جایی که تعدادی از گلدانهای بزرگ برای گیاهان طبقه بالا قرار دارند و تعدادی نیز به صورت معلق هستند که شامل صفحات تصویر متحرک هستند که فضای مارپیچی مرکب از پیام های بصری، تصاویر، نورها و رنگها را خلق می کنند.
• منظر طبیعی جنگل، که مرکب از زندگی گیاهی انبوه آراسته شده با تنه های درختان بزرگ است.
• منظر طبیعی باران، با یک سالن سمعی بصری که با دیواری از آب احاطه شده و مانند یک صفحه نمایش عمل می کند.
• منظر طبیعی زمین پست ساحلی پوشیده شده با چمن بر روی بام با آسیاب های بادی مدرن و یک جزیره شناور.

این واقعیت که این نوع ساختمان تاکنون وجود نداشته، به این معناست که این ساختمان موفق می شود به مثابه آزمایشگاه نیز کار کند؛ به معنای واقعی کلمه، این ساختمان نه تنها در فضا بلکه در انرژی، زمان، آب، تاسیسات زیربنایی صرفه جویی می کند؛ نوعی اکوسیستم کوچک به وجود آمده است؛ نوعی جعبه ی نجات؛ البته این ساختمان کیفیت های موجود را نیز می آزماید؛ این ساختمان می کوشد راه حلی برای فقدان ممکن نور و زمین بیابد؛ در عین حال تراکم و گوناگونی کارکردها، ارتباطات و روابط جدیدی به وجود می آورند؛ بنابراین این ساختمان می تواند به مثابه نمادی برای ماهیت چندوجهی اجتماع عمل کند؛ این ساختمان نمایانگر این تصور ناسازه (Paradoxical) است که هرچه گوناگونی فزونی می گیرد، به هم پیوستگی و انسجام نیز بیشتر می شود.