EVELINA CHILDREN’S HOSPITAL

تاریخچه بیمارستان اولینا Evelina Hospital به دهه شصت قرن نوزده میلادی باز می گردد؛ زمانی که آرون فردیناند Aaron Ferdinand پس از مرگ همسرش در حین زایمان، تصمیم به پایه گذاری مرکزی برای مراقبت از کودکان گرفت و طی سال ها در پی تغییراتی به بیمارستان سنت توماس St Thomas' Hospital پیوست. بخش عمده هزینه ساخت بیمارستان جدید اولینا نیز از محل خیریه تأمین شد. این بیمارستان توسط معماران هاپکینز  Hopkins Architects در لندن London, United Kingdom  در سال 2005 ساخته شد. این بیمارستان بخش تخصصی کودکان از بیمارستان سنت توماس است که در قطعه زمین باریکی در سایت تاریخی این بیمارستان ساخته شده است و نشان دهنده رویکرد جدیدی به مراقبت های بهداشتی است. این بیمارستان نشان رویکرد جدیدی به مراقبت های بهداشتی است. این بیمارستان نشان می دهد که چگونه ایده های پیشگام در طراحی فضاهای اداری را می توان در طراحی بیمارستان استفاده کرد؛ یک بیمارستان نیز می تواند از انعطاف و تعامل اجتماعی برخوردار باشد. سازندگان و طراحان بنا از یک سو می خواستند تا بنایی که می سازند یک شاخصه ی شهری باشد و از سوی دیگر نگران این بودند که این مرکز شبیه بیمارستان متداول باشد.

سایت کاملاً توسط توده بنا پر شده است و از آنجا که دو بخش بستری بیمارستان سنت توماس با چهره ای تاریخی را از هم جدا می کند، چالشی جدی در این مجموعه به شمار می آید و با استفاده گسترده از شیشه و آجر های نارنجی در جهت تعامل هر چه بیشتر بنا با بافت تاریخی پیرامون سعی شده است در پلازایی که راه رسیدن به بیمارستان است، مجسمه ای رنگی برای خوش آمدگویی ساخته شده و بیماران را به ورودی بنا که از ضلع شرقی سایت است راهنمایی می کند؛ ورودی مثلثی شکلی که به یک فضا ی جمعی می ماند.

طبقه همکف یک کلینیک برای بیماران سرپایی و فضاهای اداری را در خود جای می دهد که با امکانات سرگرمی کودکان تلفیق شده است. آتریم شیشه ای که در تمام طول 100 متری بیمارستان امتداد دارد، بر روی طبقه سوم بیمارستان واقع شده و تا روی 4 طبقه بالایی ارتفاع گرفته است. این آتریم رو به جنوب با پوسته ای شیشه ای آفتاب را به درون ساختمان کشانده و چشم انداز وسیعی به منظر شهر فراهم می کند و فضایی منحصر به فرد ایجاد می کند. اِلمان های سازه ای که نقش سیرکولاسیون عمودی را بر عهده دارند با رنگ قرمز و حالت معلّق خود در این آتریوم، خودنمایی می کنند. یک مجموعه سرگرمی شامل فضای مختلف فعالیت های فنی و هنری بر بام طبقه سوم، در فضای آتریم قرار گرفته است که قلب اجتماعی بیمارستان به حساب می آید. مجسمه ها و آثار هنری کارتونی رنگارنگ فضای دعوت کننده و جذابی برای کودکان بستری در این بیمارستان فراهم می کند. این فضا چشم اندازی به باغ قصر Lambeth دارد و به اندازه کافی بزرگ طراحی شده تا یک کافه و فضای انتظار، جلسه، بازی، درس، نمایشگاه و اجراهای رسمی دیگر را در برگیرد. این آتریوم با ایجاد فضایی بینابین به تعدیل هوا در زمستان و تهویه هوا در تابستان کمک شایانی می کند.

از طبقه چهارم به بالا اتاق های بیماران به شکل سوئیت های 4 تخته و 6 تخته و اتاق های خصوصی طراحی شده اند. در اکثر اتاق ها بیماران به آتریوم و از ورای آن به منظر شهری دید دارند و یا با کشیدن پرده فضای خصوصی تر برای خود ایجاد کنند. اتاق بیماران با پنجره بلند و کمدهای دیواری رنگی و تلویزیون شخصی در کنار بیماران فضای مطلوبی ایجاد می کند. برای هر سوئیت 4 یا 6 تخته، یک ایستگاه پرستاری در نظر گرفته شده است. در طبقات بستری سیرکولاسیون اصلی از طریق یک راهروی مارپیچ تأمین می شود که تصور متداول از راهروهای طولانی و تاریک بیمارستانی را نقض می کند. این راه های ارتباطی اتاق های خصوصی را در یک طرف قرار داده و در طرف دیگر با اتاق های نیمه خصوصی ترکیب می شود تا از نور طبیعی آتریم بهره گیرد.

در هر هفت طبقه ساختمان یکی از سنبل های هفتگانه برگرفته از طبیعت؛ از اقیانوس تا ساحل و دشت و آسمان به عنوان راهکاری بصری در طراحی داخلی برای نشانه گذاری و آدرس دهی استفاده شده است.