INTERNATIONAL AIRPORT TWA

قاعده مندی و خشکیِ مدولارِ فضاها و شعرگونه گی اشکال ارگانیک، دو عنصر متضادی هستند که طیف وسیع بیان معماری کارهای ارو سارینن Eero Saarinen را تعریف می کنند.

ترمینال TWA نماد و نشانه ای از پرواز در کالبدی از بتن مسلح است و این ساختارِ استعاری که برای القای حس نشاط و آرامش پرواز در مسافرین هوایی، در دوران پس از جنگ طراحی شده است حس فضایی بیکران را القا می کند و گویی تا بینهایت امتداد یافته است. سارینن از جمله معمارانی است که گامی محکم و تأثیرگذار در تاریخ معماری برداشته است. تکنیک طاق متقاطع (طاق چهار بخش) که هندسه ی آشنای ساختمان های با مصالح بنایی را تشکیل می داده است، در این پروژه با استفاده از تکنولوژی قرن بیستم اجرا شده و بدین ترتیب فضای وسیعی که اکثراً عملکردهای عمومی را در خود جای داده است، به بهترین شکل و بدون استفاده از ستون های نگهدارنده پوشانده شده است. تقارنِ پلان ها و نماهای این ساختمان، تأیید مجدد عقاید یک معمار مدرن متعلق به اواسط قرن بیستم است. از آنجایی که سایت پروژه در مقابل و در خلاف جهت محور اصلی پلان جامع فرودگاه واقع شده بود، نیمرخ مشخص و قوی دیوارها و حریم ساختمان به نماد و شاخصه ای کلی در مجموعه تبدیل شده که این خط هوایی را در میان رقیبانش مجزا و قابل تشخیص نموده است. منجمد کردن حرکت در بتن، هدفی خلاقانه و نیز جهشی است از طراحی مفهومی به جزئیات کوچک. جریان ممتد از یک ناحیه به ناحیه ی دیگر، فضایی را نتیجه می شود که هیچ مرز و محدودیتی نداشته و نمودی از یک معماری سیال است.

ستون ها، طاقها و سایبان ها در قالب اِلمانی واحد و یکپارچه با هم ترکیب شده اند و در یک دگردیسی همزمان کلیه ی فعالیت ها و تجهیزات عملکردی لازم را پوشش داده اند. مسافرین از طرف خیابان به سمت ساختمان ترمینال که در زیر یک آسمانه ی معلق (سایبان) قرار گرفته است کشیده می شوند. این سایبان بخش جدایی ناپذیر سازه ای است که مسافرین را از طریق آن وارد بنا می شوند، به محض وارد شدن به داخل ساختمان، چشم اندازی از اشیا و حجم های بتنی و یا سفال مانند که گویی در دل ساختمان تراشیده شده اند، مسافرین و بازدید کنندگان را احاطه می کند. با حضور مردم در داخل بنا، در یک نگاه می توان درک کلی از مقیاس ساختمان داشت. خدمات بلیط، مدیریت و تفکیک ترافیک مسافرین در طبقه ی اول انجام می گیرد. در طبقه بالایی یک کافی شاپ، یک رستوران، یک بار و چندین اتاق کنفرانس خصوصی و دو سکوی معلق را که با یک چتر بتنی پوشیده شده است، اشغال کرده اند. پله ها نیز که به تدریج در طول میز پذیرش و اطلاعات بالا رفته اند، مسافرین را به طبقه ی بالا که فضاهای انتظار در آن واقع شده است هدایت می کنند. در طبقه ی همکف یک فضای استراحت و نشیمن که با عقب نشینیِ مطلوبی از جریان حرکتی و ترافیک عابرین پیاده جدا شده، به مکانی برای تماشای حرکت و جابجایی هواپیماها تبدیل شده است. دو راهرو نیز از سالن اصلی منشعب شده اند و به گیت های اختصاصی منتهی می شوند. راهرو ها بصورت طاقدار ساخته شده اند، تا ارتفاع بالا سری مسافرین تا حد ممکن افزایش یابد. بنابراین این بخش با مقیاس بسیار بزرگ تری نسبت به ابعاد حقیقی اش ساخته شده است که یادآور تکنیک های ساختمانی و پرسپکتیو های اغلب بناهای باروک Baroque است. اما امروز، ترمینال و سرنوشت آن در هاله ای از ابهام فرو رفته است. فرسایش ساختمان موجود و عدم قابلیت آن برای جانمایی عملکردهای جدید و نیازهای تکنولوژی روز سبب شده است که این ترمینال برای اهدافی غیر از آنچه که برایش طراحی شده است به کار رود و گاه به عنوان فضایی برای برگزاری نمایشگاه های موقتی مورد استفاده قرار بگیرد.