THE HIGH LINE

گذر در ارتفاعی که آن را با نام های لاین می شناسند، مسیر پیاده عمومی شهری است که در نتیجه بازسازی مسیر راه آهن قدیمی منهتن در نیویورک به طول 4/2 کیلومتر در بخش میت پکینگ به سمت غرب خیابان سی و چهارم با هدف حل برخی از مشکلات تردد پیاده و همچنین ایجاد پویایی شهری طراحی شده است. قسمت غربی راه آهن جهت پرهیز از تصادفات شهری، در ارتفاع 10 متری از سطح زمین بنا شد. ترافیک زیاد منجر به تخریب بخشی از راه آهن در سال 1960 شد و علی رغم تلاش برای تخریب بخش باقی مانده در طول سال ها نهایتاً در سال 1990 گروهی موسوم به "دوستان های لاین" در طی مسابقه ای طراحی پروژه را به دفتر طراحی دیلر اسکوفیدیو سپردند. با توجه به ارزش تاریخی پروژه، تصمیم بر این گرفته شد که فضای فرسوده غیر قابل استفاده تبدیل به یک فضای تاریخی - تفرجی گردد. به دلیل ساختار عجیب و تازه ای که بر روی راه آهن شکل گرفته زیبایی نامعمول و خاصی در این پروژه وجود دارد در واقع می توان گفت در این پروژه منظر صنعتی به یک منظر پسا صنعتی تبدیل شده است. بازیابی منظر صنعتی در بستر ارزشمند تاریخی همراه با رویکردهای اکولوژیک که منجر به ایجاد فضای تفرجی شهری شده در این مکان قابل توجه است. در این پروژه باز زنده سازی، از درون فضایی در حال نابودی یکی از نقاط عطف شهری به عنوان اِلمان و نماد شهری به وجود آمد. این گذرگاه به دلیل قرارگیری در ارتفاع با داشتن خاصیت نظر گاهی سکانس های دید متفاوتی را در اختیار مخاطب گذاشته است. بدین ترتیب "نسبی" بودن مفهوم منظر در این حرکت ناخودآگاه که درون پروژه وجود دارد، به خوبی مشاهده می شود. فضایی که علاوه بر ترکیب قدیم و جدید، و داشتن مفاهیم اصلی معماری منظر، کیفیت فضایی را با بالا بردن سبزینگی شهری در بین فضای خشک شهر ارتقاء می بخشد. موفقیت پروژه های لاین مبین مناسبی برای اثبات فرضیه اساسی بودن توجه به مخاطب در جهت احیای فضا و منظر می باشد. 

جیمز کورنر، دیلر اسکوفیدو و عده ای دیگر از این گروه برای احیای این مجموعه و بازگرداندن حیات به این قسمت از شهر همراه شدند. دفتر معماری دیلر اسکوفیدو و همکاران و نیز دفتر کورنر که پایه گذار و مدیر دفتر جی. سی. اف. او (JCFO) و هم چنین مدیر طراحی بخش منظر دانشگاه پنسیلوانیاست، طراحی این پروژه را به عهده گرفتند. طرح برگزیده در مسابقه ای که برای انتخاب طراحان برگزار شد دارای شاخصه های زیر بود:

ایده اول استفاده از ساختار و سازه کهنه و تاریخی و بازسازی به عنوان مرور خاطرات و ایده دوم بالا بردن کیفیت فضای شهری با ارتقا تعاملات اجتماعی و شهری که از راهکارهای آن حرکت در سطحی بالاتر از سطح خیابان است. بالا بردن پروژه این ایده را در فضایی دور از آلودگی های بصری و صوتی محقق می کند. ایده سوم، ایجاد فضایی خاص با القای حس رمز آلودگی است. بستری نامطلوب در طی سال ها موجب ایجاد فضایی شد که پشت به ساختمان ها کرده و مسیر راه آهن را به فضایی کم استفاده و نامناسب تبدیل کند. همچنین ایجاد این فضا علاوه بر بالا بردن کیفیت اکولوژیکی و تولید فضای سبز در محدوده متراکم شهری، از آلودگی های بصری فراوان شهری و ترافیکی می کاهد. 

عناصر و مبلمان شهری اجرا شده با رگه هایی از طراحی به سبک فولدینگ و ترکیب این خطوط بتنی خاکستری رنگ با سبزینگی پیرامون اشاره به تضادی مستتر در قلب پروژه دارد. "پست مدرن صنعتی" که در سایه زنده سازی این بخش صنعتی و ترکیب طبیعت صورت گرفته و تغییر کاربری می دهد و در عین حال در اذهان مردم یادآور خط ریل راه آهنی است که در تاریخ زنده مانده است. خطوط موازی کفسازی که با سطوح سبز در پلان ترکیب شده به نوعی با دو خط موازی ریل های راه آهن هماهنگ اند. هنوز در برخی قسمت ها ریل راه آهن برای یادآوری تاریخ این مکان نگه داشته شده است. این مسیر به دلیل ارتفاع از سطح زمین به صورت نظر گاهی طولی و موازی با لبه آب عمل می کند. مکانی که از آن می توان دید مطلوبی به فضای شهری داشت. به علاوه این گذرگاه همچون حیاطی برای ساختمان های مسکونی مجاور عمل می کند.