THEATRE AGORA

تأمل در چگونگی خلق الگوهای فضایی جدید و شکستن کلیشه ها و ساختارهای تکراری در آثار دفتر معماری "یو اِن استودیو" UN Studio  لذت بخش است. از موزه مرسدس بنز Mercedes Benz Museum درآلمان و ویلایی کوچک در نیویورک گرفته تا ساختمانی شاخص برای تئاتر در هلند، در تمامی این آثار دیوار، ستون، کف، سقف و هر آنچه نقشی در شکل گیری فضا داشته باشد از قالب های کلیشه ای خارج شده و تجربه ای جدید از فضا را ممکن می سازند. با این وجود خلاقیت در آثار دفتر معماری "یو ان استودیو" در سطوح اولیه متوقف نشده و تا بطن تمامی آثار ادامه پیدا می کند. بن ون برکل Ben Van Berkel معمار اصلی این استودیو، معماری امروز را فراتر از طراحی (شیئی) آبستره می داند. وی معتقد است که روابط متقابل میان معمار، ساختمان و عموم مردم معماری معاصر را شکل می دهند و از این روست که نقش مخاطب در تعریف ساختمان هم سنگ با نقش معمار پنداشته می شود. نمونه چنین رویکردی را می توان در طراحی ساختمان تئاتر آگورا Agora مشاهده نمود، بنایی عمومی که بدون حضور مخاطب خالی از معنا و عملکرد خواهد بود. از این رو بن ون برکل در طراحی این ساختمان بر روابط میان ساختمان و مردم تأکید داشته و سعی کرده است تا ساختمان در ارتباط با زندگی شهری و پذیرای عموم شهروندان باشد. در تعبیری زیبا، وی ساختمان را به نمایشی بی پایان تشبیه می کند که با گذشت زمان و دخالت و حضور مخاطبین معنا یافته و کامل می شود. نمایشی همچون تئاترهای خیابانی که بدون حلقه رهگذران و بینندگان ناتمام باقی می ماند. 

ساختمان تئاتر آگورا در حومه شهر آمستردام Amsterdam، نمادی فرهنگی برای این منطقه محسوب می شود. طراحی روان و فضاهای نامحصور این پروژه تلاش در جهت پیوند ساختمان با زمینه است. ضرورت طرح این ساختمان سال ها پیش با هدف احیای مجدد و بازسازی هلند در دوران پس از جنگ در طرح جامع شهر آورده شده بود. کیفیت فضاها در این بنا تحت تأثیر نگرشی خلاقانه به ساختمان نمایش تئاتر است که آن را مکانی برای جنبش، حرکت، پویایی و سحر تعبیر می کند. نمای ساختمان از صفحات رنگی در قطعاتی با اندازه های متفاوت تشکیل شده است. مصالح پوشش خارجی از پانل های استیل مسطح و آلومینیوم موج دار ساخته شده که با رنگ های گرمی نظیر نارنجی و زرد رنگ آمیزی شده اند. در طول روز و با تغییر نور و زوایای دید ناظرین، رنگ ها در وجوه مختلف ساختمان تغییر کرده و از این لحاظ جداره ها پویا و زنده به نظر می رسند. طراحان دلیل طراحی چنین پوسته متغیری را تأکید بر متغیر بودن صحنه تئاتر - جایی که مرز میان واقعیت و خیال موهوم است - عنوان کرده اند. از دیگر ایده های معماران طراحی بنایی است که اجرای تئاتر در آن در طول روز نیز ممکن بوده و فعالیت آن مختص شب نباشد. با وجود جزئیات بسیار زیبا و قابل توجه در طراحی داخلی فضاهای عمومی، پلکان و سالن های اجرای نمایش، آنچه بیش از هر چیز در داخل ساختمان جلب توجه می کند جداره های سرخ رنگ سالن نمایش است که با هندسه ای نامنظم و شکاف هایی مشکی رنگ تمامی سطوح جداره ها و سقف سالن را پوشانده اند. انتخاب جنس مصالح و طراحی شکست ها و نوع تخلخل این سطوح در جهت افزایش میزان کنترل صدا و آکوستیک در سالن ها بوده است. ساختمان به طور کلی متشکل از دو سالن تئاتر، یکی اصلی با ظرفیت 753 نفر و دیگری با ظرفیت 207 نفر است که تا حد امکان دور از یکدیگرجانمایی شده و از فضاهای بلا استفاده و نامشخص کاسته شده است. در اکثر ساختمان های تئاتر در بالای صحنه نمایش فضایی خالی با ارتفاعی زیاد تعبیه می شود تا آرایش صحنه، تجهیزات نور، صدا و دکور به راحتی تنظیم و جابه جا شود، از این رو در این ساختمان نیز بر فراز صحنه نمایش فضایی مرتفع طراحی شده است که از خارج ساختمان همچون برجی شکسته و چند وجهی به نظر می رسد.