ABSOLUTE TOWERS

برج های بلند مرتبه ی اَبسُلوت Absolute در همان نگاه اول، به وضوح سعی در قلمداد شدن به عنوان نمادهای شهری میسی ساگا  را ابراز می دارند و منصفانه باید بگوییم که شایسته ی چنین لقبی هستند. این برج ها حاصل یک مسابقه ی معماری برای طراحی سازه های بلند مرتبه ی مسکونی در حاشیه ی شهری نه چندان مهم در حاشیه ی تورنتو  بودند که توسط گروهی از معماران چینی، به نام شرکت اِم.اِی.دی (یا همان مَد) طراحی و به اجرا درآمد. ما یانسونگ، مدیر شرکت معماری اِم.اِی.دی MAD که در پکن مستقر است، به جای آپارتمان ها و برج های تجاریِ معمولی و جعبه ای که در همه جا دیده می شوند، سازه های ارگانیگ و نرم را می پسندد. وی در مسابقه ای که در سال 2006 برای طراحی یک بنای مسکونی مرتفع در شهر میسی ساگای کانادا(با حدود 734 هزار نفر جمعیت و در فاصله ی 25 کیلومتریِ غرب شهر تورنتو) برگزار شده بود، پیشنهاد ساخت برج هایی 56 طبقه را داد که مورد توجه و تأیید داوران قرار گرفت. این برج ها به دلیل ظرافت هایی که در نمای خود داشتند، به برج های مریلین معروف شدند. برج های مریلین بخشی از پروژه ی برج های مجتمع مسکونی مشاع اَبسُلوت است که شامل پنج سازه ی مرتفع می شود و دارای پلان های کف بیضی شکل است که با چرخیدن حول یک هسته ی مرکزی، یک حجم پیچشی و تندیس وار به وجود می آورند. هندسه ی غیر معمول این برج ها به واسطه ی کف طبقات که از پنجره های قدی بیرون می زنند و تراسی با چشم انداز زیبای دریاچه ی اونتاریو  افق شهر تورنتو با شدت بیشتری خود نمایی می کند. 

پروژه ی برج های مریلین مانند برج های مرکز تجارت جهانی شامل دو سازه ی مجزاست که کاربری واحدی دارند و در یک قالب متحد جای می گیرند. چنان که مینورو یاماساکی، از طراحان اصلی برج های دوقلو چنین رویکردی را به عنوان فلسفه ی قدرتمند مدرن می داند که تماماً درباره ی "تکرار و نسخه برداری" است و قصد دارد "کوچک بودن مقایس انسان را به وی یادآوری کند و او را به احترام گذاشتن وادارد". اما طرح معماران مَد نکته ی دیگری را هم به چالش کشیده: معماران شرکت با تغییر ضابطه های فرمی از حالت سخت و خشک به احجامی ظریف با انحناهای بیشتر، قصد رد کردن قدرت سمبلیک مردانه و جایگزینی آن با نیروی روحانی زنانه را دارند. آن چه که معماران مدرن گرا و معاصر را تحت تأثیر قرار می دهد و مسیر و هدف هایی آینده نگر را دنبال می کند، شکلی از معماری ست که دغدغه ی محدودیت ها، غیر ممکن ها و ناشدنی ها را در سر دارد؛ همچنان که میس وان در روهه در سال 1922 اقدام به طراحی آسمانخراشی شیشه ای کرد که در زمان خود قابلیت اجرا شدن را نداشت و در این آسمانخراش نیز ضرورت به کارگیری انبوهی از پلیت های مجزا به چشم می خورد، تهیه ی فضای لازم برای جا دادن بیشترین افراد به استراتژی اصلی معماری در طرح میس و برج های اَبسُلوت تبدیل شده است. 

پروژه ی برج های اَبسُلوت از لحاظ تجاری بسیار موفق بود و در تابستان 2007 که پلان 427 آپارتمان به فروش گذاشته شد، تمامی واحد ها واگذار شدند و مالکان سایت، شرکت های سیتی زِن دِوِلوپمنت گروپ و فِرن بروک هومز سریعاً تصمیم بر توسعه ی طرح و سپردن کار به معماران نه چندان نامدار گرفتند تا برج های دیگری در کنار سازه های مرتفع پیشین احداث کنند. معماران با ایده ای از اجرای طرحی جنبشی و ظریف که در ذهن داشتند، سازه را با 50 طبقه و 453 واحد طراحی کردند؛ به طوری که پلیت هر طبقه نسبت به طبقه ی زیرین خود، یک درجه چرخش می یابد. چرخش پلیت ها در سازه ای که ارتفاع بیشتری دارد، در جهات مختلفی اعمال شده و پویایی و جذابیت بیشتری به آن داده است. یانسونگ ما در این باره می گوید: "دو برج تفاوت های پیچیده ای دارند، اما اعضای یک خانواده اند."